Oseman wykazuje się przy tym ogromną wrażliwością i zrozumieniem. Pozwala swoim bohaterom popełniać błędy, błądzić po omacku i samodzielnie szukać odpowiedzi. Stworzyła postaci tak wyraziste, że niejeden twórca standardowych powieści młodzieżowych może jej po prostu pozazdrościć. I oczywiście dalej mam pewien problem z niektórymi wypowiedziami, które w ustach bohaterów brzmią jak żywo wyjęte z ulotki w gabinecie terapeutycznym i ich coachingowe teksty mogą irytować. Ale biorąc pod uwagę, jak ważna jest to tematyka i w jak przystępny sposób Oseman ją serwuje, jestem w stanie przymknąć na to oko. Nawet jeśli zdarzyło mi się wywrócić czasami oczami.